Zat ik vanmorgen nietsvermoedend het AD te lezen, stuit ik op onderstaand bericht:
Krantenbezorger mishandeld
De politie Twente heeft het afgelopen weekend twee jongens uit Hengelo aangehouden wegens mishandeling van een 16-jarige krantenbezorger. De verdachten, 21 en 17 jaar oud, vroegen vorige week zaterdag de jongen waarom hij de liedjes op zijn mp3-speler meezong. Toen hij antwoord gaf ('omdat ik dat leuk vind'), kreeg hij een schop in het gezicht en een vuistslag. Toen de versufte krantenbezorger de politie belde, werd zijn mp3-speler nog van zijn hoofd gerukt.
DIT GELOOF JE TOCH GEWOON NIET!!!!!
In wat voor wereld leven wij tegenwoordig? En wanneer is de sfeer in Nederland zo veranderd dat dit soort dingen gewoon aan de orde van de dag zijn?
Ik kan er met mijn hoofd niet bij en word er eigenlijk steeds weer heel verdrietig van. Volgens mij moeten wij in Nederland allemaal eens een cursus tolerantie naar elkaar volgen of zo.
Ik bedoel, ik wil niet alle Nederlanders over één kam scheren hoor. Er zijn ook meer dan zat lieve, tolerante en meelevende Nederlands, maar er is een kleine groep die het gewoon verpest voor de rest. Zo'n jongen zal nooit meer mee durven zingen en ik kan me zo voorstellen dat hij nog heel lang heel angstig zal blijven. Bah!
Zo, ik ben mijn ei weer een beetje kwijt, maar weg gaat het natuurlijk nooit.
maandag 9 juni 2008
zondag 8 juni 2008
Lang geleden...
Zo, het is alweer echt vreselijk lang geleden dat ik me hier heb laten zien. En dat terwijl het me eigenlijk zo leuk leek om dit eens met een goede regelmaat bij te gaan houden. Project mislukt dus, zeg maar :-(
Maar goed, ik ga weer een nieuwe poging wagen.
De afgelopen 2 1/2 maand zijn echt voorbij gevlogen. Druk met werk, ik heb eindelijk weer heerlijk veel ondertiteld. Dat blijft toch ontzettend leuk om te doen, al is en blijft het een ongelofelijk gepuzzel met de ruimte die je hebt om je Nederlandse tekst in kwijt te kunnen.
Er is altijd ongelofelijk veel commentaar op ondertitels. Ik weet er alles van, zo was ik zelf eerder ook. En ook nu vallen me natuurlijk nog allerlei slordigheden op. Maar het valt dan ook echt niet mee. Er zijn zoveel regeltjes waar je je aan moet houden.
De belangrijkste is wel de tijd die je voor elke ondertitel hebt en het daarmee corresponderende aantal tekens. Zoals veel mensen wel weten, gebruikt het Nederlands meer woorden (en dus tekens) dan het Engels. Het engels is nu eenmaal een veel compactere taal dan het Nederlands en dat stelt ons ondertitelaars (en ook de vertalers non-fictie, die ook vaak zoveel mogelijk op lengte moeten vertalen) regelmatig voor flinke problemen. Zo kun je soms tijden bezig zijn met 1 ondertitel. Elke keer bedenk je weer iets en dan kom je erachter dat het toch net niet past. Dus ga je weer schrappen, maar je moet dan natuurlijk wel zorgen dat het soepel lopend Nederlands blijft, een hele klus! Maar wel een ontzettend leuke.
Voor de komende maand heb ik tot nu toe de volgende klussen staan:
Zo, het is alweer echt vreselijk lang geleden dat ik me hier heb laten zien. En dat terwijl het me eigenlijk zo leuk leek om dit eens met een goede regelmaat bij te gaan houden. Project mislukt dus, zeg maar :-(
Maar goed, ik ga weer een nieuwe poging wagen.
De afgelopen 2 1/2 maand zijn echt voorbij gevlogen. Druk met werk, ik heb eindelijk weer heerlijk veel ondertiteld. Dat blijft toch ontzettend leuk om te doen, al is en blijft het een ongelofelijk gepuzzel met de ruimte die je hebt om je Nederlandse tekst in kwijt te kunnen.
Er is altijd ongelofelijk veel commentaar op ondertitels. Ik weet er alles van, zo was ik zelf eerder ook. En ook nu vallen me natuurlijk nog allerlei slordigheden op. Maar het valt dan ook echt niet mee. Er zijn zoveel regeltjes waar je je aan moet houden.
De belangrijkste is wel de tijd die je voor elke ondertitel hebt en het daarmee corresponderende aantal tekens. Zoals veel mensen wel weten, gebruikt het Nederlands meer woorden (en dus tekens) dan het Engels. Het engels is nu eenmaal een veel compactere taal dan het Nederlands en dat stelt ons ondertitelaars (en ook de vertalers non-fictie, die ook vaak zoveel mogelijk op lengte moeten vertalen) regelmatig voor flinke problemen. Zo kun je soms tijden bezig zijn met 1 ondertitel. Elke keer bedenk je weer iets en dan kom je erachter dat het toch net niet past. Dus ga je weer schrappen, maar je moet dan natuurlijk wel zorgen dat het soepel lopend Nederlands blijft, een hele klus! Maar wel een ontzettend leuke.
Voor de komende maand heb ik tot nu toe de volgende klussen staan:
- Een documentaire over de aarde.
- Een aflevering van een serie die ik niet ken, ben benieuwd.
- Een boekje over architectuur (over renovaties van huizen).
- Mijn ondertitelcursus die ik voor een nieuwe klant moet doen. Deze cursus moet ik van mezelf binnen nu en een paar weken echt afronden!
Privé hebben we ook nog genoeg leuke dingen in het vooruitzicht. Komend weekend gaat manlief een weekend met mijn en zijn broer naar de Superbikes in Duitsland. De vrijdag daarop komt mijn gastzusje uit Amerika met haar man op bezoek. Haar man ken ik nog niet, dus dat is wel weer spannend :-). Het weekend erop ga ik met een groepje bevriende mama's lekker een weekendje weg naar de Achterhoek. En de zaterdag daarop ga ik met mijn schoonmoeder naar Ciske de Rat. Zij heeft kaartjes gewonnen, dus we zullen met alle egards ontvangen worden. Na de voorstelling neem ik haar nog lekker mee uit eten, dus dat wordt vast super.
En dan? Dan hebben we vakantie! Drie weken lang. Waarschijnlijk gaan we twee weken kamperen in Ommen. Ik heb er nu al vreselijk veel zin in!
donderdag 20 maart 2008
Lettertypes
Hmmm... sorry voor de steeds wisselende lettertypes. Ik zal het nu bij dit lettertype houden, voorlopig.
Kapper
Zo, hè, hè, eindelijk weer even tijd voor een berichtje. Ik kom echt om in het werk op het moment. Volgende week wordt het geloof ik nog erger.
Op dit moment ben ik bezig met:
Op dit moment ben ik bezig met:
- Een therapieprogramma voor volwassen CI-dragers (mensen met een cochleair implantaat, voor wie niet weet wat dat is, google is gewillig, haha)
- 50 Minuten aan featurettes (bonusmateriaal) bij de dvd van de serie The Tudors. Erg leuk om te doen.
- Een powerpoint presentatie (van 77 slides + allerlei uitleg) voor een bedrijf dat printengines maakt.
- Een serie advertenties en ander marketingmateriaal voor een bekend papiermerk.
Druk genoeg dus!
Maar vanochtend heb ik eindelijk iets gedaan wat ik al maanden wil - ik ben naar de kapper geweest en heb me een compleet ander kapsel aan laten meten.
En dat voelt echt geweldig!!! Mijn haar is behoorlijk kort geworden, daardoor is de slag ook weer terug in m'n haar. Ik voel me echt een ander mens. Ik heb herhaaldelijk in de spiegel gekeken vandaag en vind ineens weer dat ik er best leuk uitzie, haha!
Foto's volgen nog, ik heb wel wat foto's van mezelf gemaakt, maar kan het snoertje niet vinden waarmee ik de foto's in de computer kan laden. Ik heb het snoertje pas nog gehad, maar ik weet bij god niet meer waar ik het heb gelaten. Best dom!
Verder ben ik overigens ook erg trots op mijn kleine meid. Ze is vanochtend met me mee geweest naar de kapper en is ook geknipt, voor de tweede of derde keer in haar al bijna 3 jaar durende leventje - haar haar groeit niet echt snel. Er is heel weinig afgegaan, maar net genoeg om de illusie te wekken dat het achteraan redelijk op 1 lengte is. Ze vond het allemaal prima in de kappersstoel. Ze bleef mooi stil zitten en keek heel serieus mee in de spiegel. Daarna was ik aan de beurt en hoewel het allemaal best heel lang duurde, heeft ze heerlijk rustig gespeeld met de spulletjes die we hadden meegenomen. Ze heeft zich echt gedragen als een klein engeltje! Ik kan haar echt met een gerust gevoel overal mee heen nemen. Heel fijn!
dinsdag 11 maart 2008
Claudia de Breij
Afgelopen vrijdag heb ik iets heel aparts gedaan. Iets wat ik niet van mezelf had verwacht :-)
Aan het einde van de middag viel bij ons zo'n plaatselijk krantje op de mat en dat was ik staand bij de tafel tijdens het eten koken wat aan het doorbladeren. Mijn oog viel op een stuk van het theater bij ons in Hoogeveen, de Tamboer. Er stond dat er voor vrijdag nog kaarten waren voor Claudia de Breij. Goh, leuk, dacht ik, daar zou ik ook wel eens naartoe willen.
Dat liet ik zo vallen tijdens het avondeten. Nou, zei Richard, dan ga je toch gewoon! Dan ga je toch gewoon? dacht ik. Hoezo? Ik ga toch zeker niet in m'n eentje naar De Tamboer! Vervolgens werd ik opgeslokt door onze avondroutine, eten, opruimen, kinderen wassen en naar bed brengen etc. Toch bleef het door mijn hoofd spoken. Toen de kinderen eenmaal op bed lagen, heb ik lekker uitgebreid gedoucht en terwijl ik onder de douche stond, heb ik toch maar besloten dat ik zou gaan.
En zo reed ik rond vijf voor 8 richting de Hoofdstraat. Op de parkeerplaats was het natuurlijk loeidruk, dus ik vroeg me al af of ik het uberhaupt zou gaan halen. Maar goed, dat lukte toch en ja, er waren nog steeds kaarten. Ik kon zelf uitkiezen waar ik wilde zitten. En zo belandde ik op de hoek van de tweede rij. Een riante plek, want er stond geen stoel voor me, mijn benen konden dus languit. Heerlijk!
En tja, daar loop je dan in je uppie. Toch wel gek hoor, je ziet allemaal stellen en groepjes mensen en jij loopt daar dan in je eentje tussendoor. Gelukkig begon de voorstelling al bijna, de bel ging toen ik net mijn jas had afgegeven. Dus, hup, meteen de zaal in.
Het deel voor de pauze was erg leuk, het was een afwisseling tussen liedjes en praten, zoals vaak bij cabaret. Ik heb vreselijk gelachen, Claudia de Breij is echt een leuk mens! Het was een voorstelling over de huidige wereld waarin contacten zich veelal afspelen met een scherm ertussen en daar wilde ze nou maar eens vanaf. Ze gebruikte tijdens de voorstelling zelf ook een camera en dat leverde hilarische taferelen op. Eerst al omdat ze een shot wilde maken waarbij ze op haar knieen zat en zo'n beetje met haar achterhoofd op de grond lag. Dat valt niet mee als je zwanger bent, ze vroeg dan ook of de voorste rij de haartjes al konden zien. En tja, mensen filmen in het publiek blijft ook lachwekkend. Maar goed, daar moet je bij geweest zijn!
En toen ineens was het pauze en ja, dat is toch wel een beetje gek als je alleen bent. Maar goed, ik had een megavolle bak cappuccino - hij stroomde gewoon over en ik had uiteindelijk een halve kop schuim over (het lekkerste deel van de cappuccino, vind ik - en ben daarmee maar bij de tafel met suiker etc. blijven staan. Een ideaal plekje, want dan valt het ook niet zo op dat je alleen bent. Het voordeel van alleen zijn, is dat je geen gesprekken hoeft te voeren en dus alle tijd hebt om lekker om je heen te kijken. Best een leuke bezigheid, de details zal ik jullie besparen.
Het deel na de pauze was ook erg grappig, af en toe wat hard. Claudia haalde af en toe stevig uit naar vrouwen, 'die wijven', zoals ze ze geregeld noemde. Waarbij ik me dan afvraag 'en wat ben jij dan met je zwangere buik'. Zou zij dan de broek aan hebben in haar relatie? De tijd vloog voorbij en ineens was het voorbij en heb ik snel m'n jas opgehaald, ben ik vlug naar huis gereden en ben ik lekker tegen Richard aangekropen op de bank.
Zeker voor herhaling vatbaar, maar toch ga ik liever gewoon met z'n tweetjes of met een groepje, geloof ik.
Aan het einde van de middag viel bij ons zo'n plaatselijk krantje op de mat en dat was ik staand bij de tafel tijdens het eten koken wat aan het doorbladeren. Mijn oog viel op een stuk van het theater bij ons in Hoogeveen, de Tamboer. Er stond dat er voor vrijdag nog kaarten waren voor Claudia de Breij. Goh, leuk, dacht ik, daar zou ik ook wel eens naartoe willen.
Dat liet ik zo vallen tijdens het avondeten. Nou, zei Richard, dan ga je toch gewoon! Dan ga je toch gewoon? dacht ik. Hoezo? Ik ga toch zeker niet in m'n eentje naar De Tamboer! Vervolgens werd ik opgeslokt door onze avondroutine, eten, opruimen, kinderen wassen en naar bed brengen etc. Toch bleef het door mijn hoofd spoken. Toen de kinderen eenmaal op bed lagen, heb ik lekker uitgebreid gedoucht en terwijl ik onder de douche stond, heb ik toch maar besloten dat ik zou gaan.
En zo reed ik rond vijf voor 8 richting de Hoofdstraat. Op de parkeerplaats was het natuurlijk loeidruk, dus ik vroeg me al af of ik het uberhaupt zou gaan halen. Maar goed, dat lukte toch en ja, er waren nog steeds kaarten. Ik kon zelf uitkiezen waar ik wilde zitten. En zo belandde ik op de hoek van de tweede rij. Een riante plek, want er stond geen stoel voor me, mijn benen konden dus languit. Heerlijk!
En tja, daar loop je dan in je uppie. Toch wel gek hoor, je ziet allemaal stellen en groepjes mensen en jij loopt daar dan in je eentje tussendoor. Gelukkig begon de voorstelling al bijna, de bel ging toen ik net mijn jas had afgegeven. Dus, hup, meteen de zaal in.
Het deel voor de pauze was erg leuk, het was een afwisseling tussen liedjes en praten, zoals vaak bij cabaret. Ik heb vreselijk gelachen, Claudia de Breij is echt een leuk mens! Het was een voorstelling over de huidige wereld waarin contacten zich veelal afspelen met een scherm ertussen en daar wilde ze nou maar eens vanaf. Ze gebruikte tijdens de voorstelling zelf ook een camera en dat leverde hilarische taferelen op. Eerst al omdat ze een shot wilde maken waarbij ze op haar knieen zat en zo'n beetje met haar achterhoofd op de grond lag. Dat valt niet mee als je zwanger bent, ze vroeg dan ook of de voorste rij de haartjes al konden zien. En tja, mensen filmen in het publiek blijft ook lachwekkend. Maar goed, daar moet je bij geweest zijn!
En toen ineens was het pauze en ja, dat is toch wel een beetje gek als je alleen bent. Maar goed, ik had een megavolle bak cappuccino - hij stroomde gewoon over en ik had uiteindelijk een halve kop schuim over (het lekkerste deel van de cappuccino, vind ik - en ben daarmee maar bij de tafel met suiker etc. blijven staan. Een ideaal plekje, want dan valt het ook niet zo op dat je alleen bent. Het voordeel van alleen zijn, is dat je geen gesprekken hoeft te voeren en dus alle tijd hebt om lekker om je heen te kijken. Best een leuke bezigheid, de details zal ik jullie besparen.
Het deel na de pauze was ook erg grappig, af en toe wat hard. Claudia haalde af en toe stevig uit naar vrouwen, 'die wijven', zoals ze ze geregeld noemde. Waarbij ik me dan afvraag 'en wat ben jij dan met je zwangere buik'. Zou zij dan de broek aan hebben in haar relatie? De tijd vloog voorbij en ineens was het voorbij en heb ik snel m'n jas opgehaald, ben ik vlug naar huis gereden en ben ik lekker tegen Richard aangekropen op de bank.
Zeker voor herhaling vatbaar, maar toch ga ik liever gewoon met z'n tweetjes of met een groepje, geloof ik.
zondag 9 maart 2008
Een leeg blad
Een leeg blad, dat is wat ik nu (virtueel dan) voor me zie.
Altijd lastig, want hoe begin je ergens mee? Waar begin je?
Tja, best moeilijk eigenlijk, want wat wil ik met dit blog?
Ik schrijf dit blog in eerste instantie vooral voor mezelf, maar wie weet hoe het zich ontwikkelt.
Eerst maar eens voorstellen.
Ik ben dus Tineke, ik ben 30 jaar oud en ben getrouwd met Richard (31). Richard en ik zijn nu 11 jaar bij elkaar, waarvan we alweer 8,5 jaar getrouwd zijn. Best lang eigenlijk.
Samen hebben we twee kinderen, Sander van net 4 en Ilse van bijna 3.
In het dagelijks leven ben ik vertaler Engels. Ik vertaal allerlei soorten teksten van het Engels naar het Nederlands - boeken, marketingteksten, autotechnische teksten en ondertitels. Nou zal je denken, simpel toch? Nou, nee dus. Dat valt zwaar tegen. Tegen iedereen die denkt dat je met je middelbare school Engels prima kunt vertalen, zou ik willen zeggen "Pas op!" Het lijkt echt makkelijker dan het is. Vertalen is meer dan het gewoon maar letterlijk omzetten van woorden en zinnen van de ene taal in de andere taal. Laatst nog kreeg ik een tekst onder ogen die vertaald was door gewoon bij elk woord op de rechtermuisknop te drukken en vervolgens op vertalen te klikken. Echt, sommige zinnen moest ik echt 5 keer lezen voor ik enig idee had wat er stond! Er gaat veel meer schuil in een tekst dan de zichtbare woorden op papier - voor wie is de tekst geschreven, vanuit welke vorm van Engels is de tekst geschreven (Brits, Amerikaans, Australisch etc.), staat er cultuurspecifieke informatie in de tekst, hoe zakelijk of informeel is de tekst, etc. etc. Je moet met allerlei dingen rekening houden tijdens het vertalen.
En dan heb ik het nog niet eens over ondertitelen, want dat is nog weer een vak apart. Vroeger ergerde ik me groen en geel aan slechte ondertitels (en nog regelmatig overigens) en dacht ik altijd dat ik het veel beter kon. Toen ik mijn eerste schreden in het ondertitelvak zette, bleek dat het veel ingewikkelder was dan het lijkt. Je bent aan allerlei zaken gebonden, leessnelheid, maximum aantal tekens (inclusief spaties) per regel enzovoorts. Bovendien heb je te maken met het probleem dat het Engels vaak minder woorden/kortere woorden gebruikt dan het Nederlands. Als je een Engelse tekst vertaalt naar het Nederlands heb je gemiddeld 15% meer woorden nodig dan het Engels. Bij gewone teksten is dat vaak nog niet zo'n probleem, maar bij ondertitelen dus wel. Je bent dus continu aan het puzzelen met je ruimte en steeds maar aan het inkorten. Soms moet je dusdanig inkorten dat alleen de essentie overblijft en de gemiddelde kijker dus echt zal denken, nou ja zeg, hij/zij laat gewoon de helft weg! Dat doen we dus niet zomaar.... Ik vind ondertitelen heerlijk om te doen, het houd je scherp, de onderwerpen zijn vaak leuk en leerzaam en het is heel afwisselend. De ene dag ben je bezig met een documentaire over de Kombai Stam in Papoea Nieuw-Guinea, de volgende dag ben je bezig met een aflevering van Beverly Hills 90210, om maar een voorbeeld te geven.
Zo, een eerste begin is gemaakt. Morgen meer!
Altijd lastig, want hoe begin je ergens mee? Waar begin je?
Tja, best moeilijk eigenlijk, want wat wil ik met dit blog?
Ik schrijf dit blog in eerste instantie vooral voor mezelf, maar wie weet hoe het zich ontwikkelt.
Eerst maar eens voorstellen.
Ik ben dus Tineke, ik ben 30 jaar oud en ben getrouwd met Richard (31). Richard en ik zijn nu 11 jaar bij elkaar, waarvan we alweer 8,5 jaar getrouwd zijn. Best lang eigenlijk.
Samen hebben we twee kinderen, Sander van net 4 en Ilse van bijna 3.
In het dagelijks leven ben ik vertaler Engels. Ik vertaal allerlei soorten teksten van het Engels naar het Nederlands - boeken, marketingteksten, autotechnische teksten en ondertitels. Nou zal je denken, simpel toch? Nou, nee dus. Dat valt zwaar tegen. Tegen iedereen die denkt dat je met je middelbare school Engels prima kunt vertalen, zou ik willen zeggen "Pas op!" Het lijkt echt makkelijker dan het is. Vertalen is meer dan het gewoon maar letterlijk omzetten van woorden en zinnen van de ene taal in de andere taal. Laatst nog kreeg ik een tekst onder ogen die vertaald was door gewoon bij elk woord op de rechtermuisknop te drukken en vervolgens op vertalen te klikken. Echt, sommige zinnen moest ik echt 5 keer lezen voor ik enig idee had wat er stond! Er gaat veel meer schuil in een tekst dan de zichtbare woorden op papier - voor wie is de tekst geschreven, vanuit welke vorm van Engels is de tekst geschreven (Brits, Amerikaans, Australisch etc.), staat er cultuurspecifieke informatie in de tekst, hoe zakelijk of informeel is de tekst, etc. etc. Je moet met allerlei dingen rekening houden tijdens het vertalen.
En dan heb ik het nog niet eens over ondertitelen, want dat is nog weer een vak apart. Vroeger ergerde ik me groen en geel aan slechte ondertitels (en nog regelmatig overigens) en dacht ik altijd dat ik het veel beter kon. Toen ik mijn eerste schreden in het ondertitelvak zette, bleek dat het veel ingewikkelder was dan het lijkt. Je bent aan allerlei zaken gebonden, leessnelheid, maximum aantal tekens (inclusief spaties) per regel enzovoorts. Bovendien heb je te maken met het probleem dat het Engels vaak minder woorden/kortere woorden gebruikt dan het Nederlands. Als je een Engelse tekst vertaalt naar het Nederlands heb je gemiddeld 15% meer woorden nodig dan het Engels. Bij gewone teksten is dat vaak nog niet zo'n probleem, maar bij ondertitelen dus wel. Je bent dus continu aan het puzzelen met je ruimte en steeds maar aan het inkorten. Soms moet je dusdanig inkorten dat alleen de essentie overblijft en de gemiddelde kijker dus echt zal denken, nou ja zeg, hij/zij laat gewoon de helft weg! Dat doen we dus niet zomaar.... Ik vind ondertitelen heerlijk om te doen, het houd je scherp, de onderwerpen zijn vaak leuk en leerzaam en het is heel afwisselend. De ene dag ben je bezig met een documentaire over de Kombai Stam in Papoea Nieuw-Guinea, de volgende dag ben je bezig met een aflevering van Beverly Hills 90210, om maar een voorbeeld te geven.
Zo, een eerste begin is gemaakt. Morgen meer!
Abonneren op:
Posts (Atom)